Pred sneg u srce ulete mi žal,
Uzdah dubok opojnoga glasa,
I dušu mi do dna ustalasa,
Da s krikom u vis prhnu iz nje ždral.
Dahom se mojim crni greje kos
I žutokljun nariče bez stida,
Gde letos klikta ždral, on sad vida
Rane od mraza i duva kroz nos.
Taj dobri tuge u sumraku dah
Iz sna budi groblja i junake,
Kojih strah beše od smrti lake
I rodu s trudom daše se na mah.
Prvo je sunce, te odlete kos,
Pa žalopojka mora da mi stane.
Kad zvezda s neba još jače grane,
Sa ždralom u žar i ja stupam bos!
No comments:
Post a Comment